Στην έκθεση παρουσιάζονται ελαιογραφίες και σχέδια με μολύβι και ακουαρέλα. Τα έργα δημιουργήθηκαν τα τελευταία 6 χρόνια και ως κύρια θεματολογία τους έχουν την φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτή αποτυπώνεται από τις αφαιρετικές μορφές και την έντονη χρήση του φωτός και της σκιάς, τονίζοντας την αβεβαιότητα, την εσωτερική σύγκρουση
Ωράριο έκθεσης :
Τρίτη 11:00 - 13:00 & 19:00 - 20:30
Πέμπτη 11:00 - 13:00 & 19:00 - 20:30
Σάββατο 11:0 - 13:00
EPsilon Art Gallery, Loutraki, Σολωμού 13, Λουτράκι
epsilonartgallery@hotmail.com
Φωτογραφίες έργων έκθεσης
Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το έργο του Σταμάτη
Κανελλόπουλου. Όλα ξεκινούν από μια καθαρή και αποφασισμένη γραμμή. Η γραμμή
αυτή αντλεί την δύναμή της για να κινηθεί στο χαρτί ή στον καμβά από τον
οργανικό κόσμο που μας περιβάλει. Από την φύση και τον άνθρωπο που και αυτοί
βρίσκονται σε μια διαρκή κινητική διαδικασία, για αυτό και αρχίζει να
περιπλέκεται σαν τις φλέβες που δίνουν ζωή ως την άκρη της οργανικής φόρμας που
ορίζει κάθε φορά η αφήγηση της εικόνας.
Το ίδιο το υλικό που χρησιμοποιεί ο Σταμάτης κάθε φορά
παίζει σημαντικό ρόλο στην διαδικασία γιατί το σέβεται, με τρόπο που
αναδεικνύονται οι δυνατότητές του. Το μολύβι, το μελάνι ή τα λαδοχρώματα
κρατούν αυτούσιες τις ιδιότητές τους και αυτό γιατί παρόλο που η δουλειά του
κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, ο ενθουσιασμός του για το υλικό κάθε φορά
μας δίνει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτό μας μαρτυρά την βαθιά καλλιτεχνική
του ευαισθησία με αυτό που καταπιάνεται.
Οι οργανικές φόρμες
τελικά αφήνουν ερωτήματα για το αν αποσυντίθενται και καταλήγουν στην βάση του
τελάρου που παίρνει τον ρόλο της μητέρας γης ή αν αναδύονται από αυτόν στην
προσπάθειά τους να αναγεννηθούν. Προφανώς είναι μια αμφίπλευρη διαδικασία όπως
είναι και η επαναληπτική κίνηση της γραμμής από την μια κατεύθυνση προς την
άλλη και πάλι πίσω για να αρχίσει να αποκτά τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά.
Που θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το έργο του Σταμάτη την
δεδομένη στιγμή?
Σίγουρα βρισκόμαστε στον μεταμοντερνισμό που μπορεί να
χωρέσει τα πάντα αφού αντλεί πληροφορία από το απώτερο παρελθόν και το φέρνει
στο σήμερα. Θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε και τα όνειρα???για το
υποσυνείδητο??που από την φύση τους είναι σε μια πλήρη ρευστότητα και
ξεγλιστρούν από την λογική και τις δομές που αντιλαμβανόμαστε, και έτσι
μπαίνουμε στην έννοια του άπιαστου του παράλογου και ίσως μπορούμε να πούμε πως
αρχίζουμε και ακουμπάμε μια σουρεαλιστική πτυχή του έργου. Αλλά μέσα στην
διαδικασία το αφηρημένο έρχεται να συναντήσει το συγκεκριμένο με αποτέλεσμα την
παραμόρφωση.
Για μένα είναι σαν να παίρνει ο Σταμάτης έναν παλιό κορμό,
που επάνω στις γραμμές του έχουν αποτυπωθεί εκατοντάδες χρόνια, και οι γραμμές
αυτές των κλαδιών του έγιναν σαν ξυλόγλυπτα του μεσαίωνα μέσα σε έναν καθεδρικό
ναό, και η ιστορία της ίδιας αυτής της φύσης έγινε φιγούρα που ξεπηδά στο
σήμερα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, καλλιτεχνικός διευθυντής
Φωτογραφίες από τα εγκαίνια της έκθεσης (2/9/2024)
